Η έμμονη ιδέα της επιτυχίας και της αποτυχίας

Κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη συνεχή επιτυχία και κανείς δεν είναι ασφαλισμένος για την αποτυχία. Αισθανόμαστε ότι η κοινωνική μας θέση είναι τόσο επισφαλής που τρέμουμε μην κάνουμε κανένα λάθος. Το να κάνουμε λάθη, είναι ανθρώπινο, και είναι ανθρωπίνως αδύνατο να μην κάνουμε λάθη. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε λογικές προσπάθειες για να τα αποφεύγουμε. Πολλές φορές, όμως, υπαίτια για τα λάθη που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει, είναι ακριβώς η έλλειψη πίστης στην ικανότητά μας να αποφεύγουμε ταπεινωτικά λάθη και ο φόβος για τις επιπτώσεις πού μπορεί να έχουν. Όλοι μας ακολουθούμε το δρόμο που οι προσδοκίες μας έχουν χαράξει είτε είναι επώδυνος είτε είναι ευχάριστος.

Αν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα λάθη που κάνουμε στη ζωή μας χωρίς το φόβο ότι θα χάσουμε την κοινωνική μας υπόσταση, θα ενεργούσαμε καλύτερα και θα κάναμε λιγότερα λάθη. Πάντως, λιγότερη σημασία έχει τι λάθη κάνουμε, από όση τι κάνουμε μετά από τα λάθη μας. Αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αποθαρρυνθεί, να ντροπιαστεί η να ταπεινωθεί, θα μπορέσουμε ίσως να χρησιμοποιήσουμε το δυναμικό που έχουμε για να διορθώσουμε την κατάσταση, και μερικές φορές με καλύτερα αποτελέσματα απ ‘ ότι αν δεν είχαμε κάνει καθόλου λάθος.

Η παρεμβολή του διλλήματος της επιτυχίας η της αποτυχίας σε κάθε δραστηριότητα μεταβάλλει κάθε μας πράξη σε κάτι τυχαίο. Το καλύτερο κίνητρο για να κάνουμε μια δουλειά σωστά, είναι η ικανοποίηση που νοιώθουμε κάνοντάς τη.

Ο άνθρωπος πού κόπτεται για να αποδείξει την αξία του, θα ανακαλύψει αναπόφευκτα ότι δεν έχει καμιά αξία: γιατί ήδη αμφιβάλλει για την αξία του, διαφορετικά δε θα υπήρχε λόγος να την αποδείξει! Και αμφιβάλλοντας για την αξία του, παρεμβάλλει την πολύ μικρή ιδέα πού έχει ήδη σχηματίσει για τον εαυτό του, σε οτιδήποτε αντιμετωπίζει. Όλες οι απόπειρες που κάνει το άτομο για να υποδείξει την αξία του είναι τελείως μάταιες. Καμία απόδειξη δε θα μπορέσει να δώσει σε κανέναν μια μόνιμη εμπιστοσύνη στον εαυτό του εφόσον ο ίδιος αμφιβάλλει!