Προκαθορίζουμε το πεπρωμένο μας και προκαλούμε τη μοίρα μας

Όσοι πιστεύουμε ότι είμαστε κατώτεροι και αδύναμοι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να περιμένουμε το χειρότερο,  και από τον εαυτό μας και από τη ζωή.

Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι είναι “κακότυχος” περιμένει να αποτύχει πριν ακόμη αρχίσει.  Βρίσκεται,  συνεπώς,  σε μία διαρκή ένταση και νευρικότητα.  Μέσα σ’ αυτή την ανησυχία κάνει κακή εκτίμηση της κατάστασης και,  σαν αποτέλεσμα,  αποτυχαίνει να ενεργήσει σύμφωνα με τις ανάγκες της.  Είναι επιθετικός όταν πρέπει να είναι υπομονετικός, σιωπηλός όταν πρέπει να μιλήσει.  Τελικά αποτυχαίνει, ακριβώς όπως το περίμενε.  Ενεργεί έτσι,  ώστε η κακή του προαίσθηση να βγει αληθινή.  Μετά τα εγκαταλείπει όλα.  Μπορεί,  όμως τυχαία να “συναντήσει” την επιτυχία.  Η ξαφνική αυτή αλλαγή τον ενοχλεί.  Δε συμβιβάζεται με το σχέδιό του.  Το γεγονός αυτό τον υποχρεώνει να επανεξετάσει την κατάσταση,  μέχρις ότου την μπερδέψει ακόμη μια φορά.  Έτσι αποτυχαίνει και πάλι και πάλι.

Είναι η στάση του που προκαλεί τις αποτυχίες του.  Την εξήγηση αυτή δεν την δέχεται.  Αισθάνεται απόλυτα δικαιολογημένος για την απαισιοδοξία του,  την οποία έχει αποκτήσει απ’ όλες τις άσχημες εμπειρίες.  Πιστεύει ότι πρέπει να δει την επιτυχία πριν ακόμα πιστέψει ότι είναι ικανός να την αποκτήσει –δεν πάει κοντά στο νερό αν δε μάθει πρώτα να κολυμπάει.  Πράγματι, κι αν ακόμα πετύχει σπουδαία πράγματα,  πολύ λίγο θα τον ωφελήσει.  Γιατί η επιτυχία,  αυτή καθαυτή,  δε θα τον κάνει να πιστέψει στη δική του δύναμη και στη δική του ικανότητα.  Θα θεωρήσει την επιτυχία του σαν κάτι το τυχαίο.  Μόνο όταν αλλάξει τη γνώμη που έχει για τον εαυτό του θα μπορέσει να αλλάξει και την συμπεριφορά του.  Όσο πιστεύει ότι ο ίδιος είναι μια αποτυχία,  δε θα “πετύχει” τίποτε άλλο από το να το αποδεικνύει.